PagAsa & the Kalayaan Islands: Where Only Filipinos Live

I went there. In Pag Asa Island.
A part of what they talk about, the controversial.
Kalayaan islands or part of the Spratlys.
Those words are familiar to few.
But a word of life for the Navy, Marines, Army. 

The people I call Men & Women in uniform. 

The ones I can call Friends.

 

Batanes: Vuhus Island and Nothingness

There was no plan for me, as usual.

But the universe collides to make this time more unique than my first three trips to this place.

Seeing the other islands from the peak makes me wonder what is in there.

So I went.

I circled Adequey Island, the Goat Island. And I go, “where are the goats?” It was bare and rocky.

There was almost no shore to dock a boat. There was nothing much. Only silence, big waves, and short chasms.

Batanes: Not My One Last Ride

Batanes: Circling Adequey Island

Batanes: My Forever

Sabi ng madami, happy place ko daw ang Batanes.
Konting beses pa lang naman ako nagpunta doon.
Apat na beses. 13 days, 4 days, 5 days, 9 days.
Halos isang buwan na din pala pag pinagsama sama.
Pero para sa kanila, parang lagi na akong nandoon.
Parang namumukhaan na nga daw nila ako.

Parang ang saya saya ko daw palagi kapag andoon ako.
Kapag andoon ako, bahala na talaga ako sa buhay ko.
I can live. Madami daw kasi akong nakikilala kahit saan doon. Pakalat kalat ba naman ako.
Sabi nila, tumira na ako dapat doon.
Sabi ng kaibigan ko, pag nagpatayo sya ng bahay, papagawan nya ako ng isang kwarto.
Sabi ko naman, bilisan na nya at aayusan ko na.
Sabi ko, bigyan nila ako ng gagawin ko doon.
Magkarpintero daw muna ako, para matapos na yung bahay ng kaibigan ko.
Sabi pa, iwanan ko na lang daw yung bike ko.
Lima silang nagsabi na iwanan ko na si Purple Heart.
Iwan ko na din daw ang mga damit ko.
Para kapag lumipad ako papunta doon, sarili ko na lang ang dala ko.
Kase naiwan ko na yata doon ang puso at damdamin ko.





Kase kahit nandito ka sa Manila, nabubuhay araw araw,
Sinisigaw ng puso mo, Oh my Batanes!
Na sana nandoon ka, nagba bike ng nagba bike, nakatingala sa langit sa gabi, nagbibilang ng shooting stars, sa tabi ng lighthouse natutulog hanggang sa maulanan, kumakain ng pritong isda na bagong huli, ng lobsters, kumakain ng cake sa sdc...at maraaami paaang iba!

Yung inlove ka lang palage. Sa lugar, sa mga kausap mo.
At sa mga bagong kaibigan. Yung happy ka lang.
At tinatanong mo sa bawat minuto sa hangin, bakit ba hindi pa ako pwedeng magtagal ng matagal dito?
Sabi ng mga kaibigan ko dito, baka daw may lovelife ako doon. Wish ko lang, sana meron. E wala. Wala talaga.
Sana nandoon na lang ako forever. And ever. And ever.
And ever...

Minsan natatakot akong pumunta doon. Kase alam mo naman, kapag nabaliw ako. Baka ayoko nang bumalik. Yun naman talaga yung plano ko palage. Yung hindi ka na babalik, ever. Yung doon ka na lang.
Kapag tinanong mo ako, kung baket. Hindi tayo matatapos sa dami ng dahilan ko. Kung bakit ko gusto na doon nalang ako.

Minsan, gusto ko na ngang magnakaawa sa mga ulap, sa dagat, sa mga isla, na doon nalang ako, pleeeaaase.

Aah Life! You make me crazy. Sooo crazy. Keep me sane, baby. I need more time.